در تو
هزار مزرعهی خشخاشِ تازه است.
آدم
به چشم های تو معتاد می شود...
- حمید مصدق
تمامِ خانه سکوت و تمام شهر، صداست
از این سکوت گریزان، از آن صــدا، بیزار...!
جهنمی بدتر از آن نيست
كه مدام
به ياد بياوری
بوسه ای را
كه اتفاق نيفتاده است. . .
ریچارد براتیگان
وقتی میگويم:
ديگر به سراغم نيا
فکر نکن که فراموشت کردهام
يا ديگر دوستت ندارم، نه!
من فقط فهميدم:
وقتی دلت با من نيست
بودنت مشکلی را حل نمیکند
تنها دلتنگترم میکند...!
"رومن گاری"
من چيــزى از عشقمان،
به كسى نگفتهام!
آنها تو را
هنگامى كه در اشكهاىِ چشمم، تَن مىشستهاى،
ديــدهاند...!
نزار قبانی
هر بار که میخواهم به سَمتَـت بیایم،
یادم میافتد که،
"دلتنـگی"
هرگز بهانهِ خوبی برای تکرار یک "اشتباه" نیست...!
مخاطب خاص
ﮐﻮﭼﻪ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
ﺳﻼﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
ﮐﻮﭼﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ
ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﻮﺩ
ﻫﺰﺍﺭ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﻭﮔﺮﻧﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ
ﺟﺰ ﺭﺍﻫﯽ ﺍﻧﺪﮎ
ﺑﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﻧﺪﮎ؟
تو به انضمام شک هایت، یعنی
یک دقیقه سکوت در ابتدای تهمت هایت،
به احترام احسـاسی که در من پرپر شد..
به سکوت رجعت کرده ام از تو که
برایت فرقی ندارد که دل شعر، از شک بسوزد یا
ادبیات متعهدم به تو با جای خالی ات سالسا برقصد..
من از شک های توست که
به خفقان پناه برده ام تا رنگ و روی رفتۀ تو
از شعر من، خبر از سر ضمیر شـاعـر ندهد..
باور کن
تجمع بیجای شک، مانع کسب و کار عشق است..
حتی شما معشوق عزیز..
از نگاه توست که
فشار احساس بالا می رود.. و
زمین زیر پای خیالم سست می شود.. تا
سرگیجه بگیرم در آرزوی سقوط روی آغوشت...
قرص لبانت را،
زیر زبانم بگذار بانو..
و با دست هایت فشار جنونم را بگیر،
پیش از آنکه کار این شعر، به سکته برسد..
هوای زدن به آغوش تو
بوسه هایی که از خجالت سرخ می شوند
لب هایی که از دهان نمی افتند
دست هایی که به لمس تو لبیک گفته اند
آغوشی که به طواف تو، کمر به احرام بسته است..
درست شبیه احساسی سرگردان، که
بی قرار و عطشناک،
در صفا و مروۀ سینه هایت،
در پیِ سراب خیالت
آنقدر به زمین خورده است که
از زمزم محال، جرعه ای بنوشانی اش..
...
همۀ بت ها را شکسته ام، تا
به وادی مقدس آغوشت اذن دخولم دهی.. تا
کعبۀ آغوشت را
با خلوص قبلۀ نگاهم کنی..
به دوست داشتنت مشغولم…
همانند سربازی که سالهاست در مَقرّی متروکه،
بی خبر از اتمام جنگ،
نگهبانی میدهــــد…!
می زنند خوردت می کنند
انگار منطق آدمها با حس من غریبه است
" حسین پناهی "
میبینی ﭼﻪ ﺷﺐ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﺍﺳﺖ!
ﺍﻧﮕﺎﺭ هیچکسی ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺖ.
ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ هیـچکس ﻧﯿﺴﺘﻢ...!
برایش نوشتم
از انهدام زمـــان
از لامکانِ این خفقان
که بی او
بغض را نمی شود با احتیاط حمل کرد
فرو می شکند...
دلت که گرفته باشد
فرقی نمی کند که در ضلع غربی تخت
تنهایی ات را جدی تر بگیری یا
در یک کافه شلوغ،
تکه های بهم چسب خوردۀ بغضت را
دو دستی بچسبی.. که میترسی
از این افتضاح ها که / بالا می آوری همیشه بغضت را
دلت که گرفته باشد.. ناگزیر
ادامه می دهی زندگی را به سمتِ جایی پرت
آنقدر تلو تلو / می خوری بغض هایی را که
به خنده های از سرِ جنونت حواله کرده ای..
و آرام
دست می کشی روی برمودای بدنت تا
قانع شوی حجم یک نفر از میان آغوشت کم شده..
تنهایی ات را
با خاطرات در میان می گذاری
آنقدر که حتم داری دیدارهای اتفاقی هم
ختم به خیرِ هیچ آیندۀ در هم گره خورده ای، نمی شود..
....
تو را میگذارم برایِ بعد
برایِ وقتی که کم بیاورمت
مثِ همین چند لحظه پیش
مثل همین...
الان که باید باشی و نیستی.
تو را میگذارم برایِ بعد
برایِ وقتی که کسی نباشد که بگوید:
"همه چیزهایِ خوب مالِ من است"
تا من بفهمم رفتنی ام.
تو را میگذارم برایِ بعد
"برایِ وقتی که دلم یک چیزِ جدیدِ تکراری بخواهد"
مثلِ همین الان که تو ...
چرا نیستی؟
بانویِ من!
از وقتی که دوست ام مرا ترک کرده است،
کاری ندارم به جز راه رفتن!
راه می روم تا فراموش کنم....
راه می روم ،
می گریزم ،
دور می شوم....
دوست ام دیگر برنمی گردد،
اما من حالا
دونده دوی استقامت شده ام !
برای مخاطب خاص
وقتی مال ِ یه دنیای دیگه باشی تو اتاق خوابت هم غریبی ...
چه برسه وسط قهقهه ی آدمایی که دلشون یه ذرم واسه خودشون تنگ نشده
میدونی ؟ دنیا یه وقتایی هر کاریش بکنی سفید نیست ...
حالا هی واسش خط و نشون بکش ... هی صندلی پیدا کن بذار زیر پاهات
آسمون اگه تونسته این همه دوری کنه یه وجب که دیگه براش چیزی نیست
میدونی دردم چیه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
غریبـــــــــــــــــــــ ـــــــــم
زبون ِ مورچه های این شهرو هم می فهمم اما باز غریبم
اونقدر زبونشونو می فهمم که میدونم چرا همیشه دسته جمعی حرکت می کنند
غریبم نه اینکه هیچ کی تو عکس یادگاری واسم شاخ نذاره ها
نه ...غریبم ... چون یه آلبو م دارم که وقتی بازش میکنم
جای خالی اونقدر داره که " ... " هم پرش نمی کنه ....
غریبم
مثل زنگ تفریحی که زنگ بعدیش امتحان داری و کوفتت میشه
مثل ساک یه سرباز که جاش اون ته ِ ته ِ اتوبوسه ............
تقصیر شناسنامه ام که نبود ...شیر خشکم هم اصل ِ اصل بود
فقط واسه فهمیده شدن ، دنیا رو اشتباه اومدم
آره لعنتی ... به سرم زده ...
راه برم ... راه بـــــــــــــــــــرم ... اونقدر برم که دیگه هیچ چی باهام راه نیاد
یه سنگ قبر پیدا کنم با دو پُرس گل ِ اضافه ....
بشینم و یه دل ِ سیر زار بزنم ... تا هیچ کس فکر نکنه
گریه کردنم بی صاحابه ...........
صاحاب که داره ... اما دلش به دنیا نیست ....
بايد به فکر تنهايی خودم باشم
دست خودم را میگيرم و
از خانه بيرون میزنيم.
در پارک
به جز درخت
هيچکس نيست.
رُوی تمام نيمکتهای خالی مینشينيم
تا پارک،
از تنهایی رنج نبرد.
دلم گرفته
ياد تنهايی اتاق خودمان میافتم
و از خودم خواهش میکنم
به خانه باز گردد...!
پنهان کردن هم ندارد .
مثل خنده های تو نیست که
مخفی شان می کنی ،
یا مثل خواب دیشب من که نباید تعبیر شود
یک روز می بوسمت !
یک روز که باران می بارد ،
یک روز که چترمان دو نفره شده ،
یک روز که همه جا حسابی خیس است
یک روز که گونه هایت از سرما سرخ سرخ ،
آرام تر از هر چه تصورش را کنی ،
آهسته ، می بوسمت ... .
یک روز می بوسمت !
هر چه پیش آید خوش آید !
حوصله ی حساب و کتاب کردن هم ندارم !
دلم ترسیده ،
یک روز می بوسمت !
فوقش خدا مرا می برد جهنم !
فوقش می شوم ابلیس !
آن وقت تو هم به خاطر این که
یک « ابلیس » تو را بوسیده ،
جهنمی می شوی !
جهنم که آمدی ،
من آن جا پیدایت می کنم
و از لج خدا هر روز می بوسمت !
وای خدا !
چه صفایی پیدا می کند جهنم ... !
یک روز می بوسمت !
می خندم و می بوسمت !
گریه می کنم و می بوسمت !
یک روز می آید که از آن روز به بعد ،
من هر روز می بوسمت !
لبهایم را می گذارم روی گونه هایت ،
و بعد هر چه بادا باد : می بوسمت !
تو احتمالا سرخ می شوی ،
و من هم که پیش تو همیشه سرخم
انصاف نیست اینکه
خودت را آنقدر دریغ کنی از آغوشم تا
تا طلبکار شوم از تمام ِ شهر،
این همه نگاه حذر کرده از دلم را...
راستی عشق برایت به چه قیمتی تمام شد که
حراج کردی مرا، لابلای خاطراتی که
به بهای عمرمان تمام شد..
تو رو به راهِ صراط مستقیم رفتن شدی تا
هدایت شوم به انحراف ِ تنهایی..
انصاف نیست ... نمی شود
بی خیال ِ اعلامیه هایی باشم که مرگ احساسم را
بر در و دیوار خـــاطـــرات، بلند فریاد می زنند..
این قبرهایی که
در گوشه کنار این شهر کنده ای، مُرده می خواهند..
نه ... انکار مرگ در توان ِ من نیست..
این احساسی که در تو سرکوب شد، دیگر روی پای زندگی نمی ایستد.
بی تو...
در من...
پاییزی جاریست!!
برگ ریزانی... از خاطرات ِ به جا مانده از تو!!
کهن درختانی... از عشق
که از احساس ِ انجماد ِ نبودنت
خواب را ...آرزو می کنند!
در من... پاییزی جاریست...
که مهر...از آن حذف شده!
و تکرار ِ آذر و... آذر و... آذر...
هر لحظه ...مرا به مرگ... نزدیک تر می کند
در پاییز ِ من...
وجدانی بیدارست!
که زاغکانش...
رفتنت را ...به تمسخر
قار قار می کنند
و تمام ِ امید... به بهار و آمدنت را
در وجودم... به سیاهی می کشانند
بی تو...
پاییز...
در من...
جاریست!!
بیا در آغوش بگیریم هم را
من بیخیال
که تو دوستم نداری
باور کن
هیچ زمینی به آسمان نمی رود
تنها
شاید
کمی
آسمانی شود.
در تابستانی که تو نیستی!
باید برگردی و ...
ببافی موهایت را
بیندازی دورِ گردنم
دورِ زندگیم
حالم
آنوقت...
من از پیچ و خمِ موهایت بالا بروم
نفس کم بیاورم، برایِ کشف کردنِ دنیایِ جدیدم
گم بشوم، درونِ زندگی
پرت بشوم، درونِ تنها خوشبختی که سیاه است
زیبایِ من...
موهایت را بباف و...
دنیایِ مرا کمی گرم کن
تمامی ندارد این... شکستن ها
هر لحظه .... هر ثانیه...
هر بار می گویم
آخرین حقارت است
اما گویا... تمامی ندارد!
یک بار عاشق شدم
هزار بار توبه کردم...
خدا... می بخشد،می دانم
اما...
چشم... نمی بخشد
قلب... آرام نمی شود
ذهن... فراموش نمی کند
خسته شدم... خسته!
از چشمانی که همیشه... به راه اند
ازسینه ای که همیشه... بی قرار است
از خاطره هایی که مدام... مرورمی شوند
خدا را... بس است
سنگم که باشد
خرد می شود
چرا باور نمی کنند؟؟!!
او... رفته است
اگر او بود
من... توبه نمی کردم
شما هم ...دایه ی مهربان تر از مادر نمی شدید
تغاص چه را پس می دهم؟؟!!
نخواست ...نماند
تمامش کنید...
کم آورده ام.....کم آورده ام!
ای رفیق
نشناختی من را عزیز
نشناختی
انقدر غرق بودی میانِ تردید
که بمانی، با من
یا بروی، با او
که فرصت نشد
کمی حال و هوایِ عشقم را بدانی
نشد تا بدانی
کسی که به پایِ تو افتاده
و تو را به خدایی می پرستد
روزگاری برای خودش کسی بوده
و خدایی داشته
اگر چشم باز می کردی
من را می دیدی
وعشقم را
عاشق می شدی
حیف
حیف که ندیدی من را عزیز
دیر شده دیگر
آخر از همان روز که رفتی
شناختنی نیستم دیگر
خیالِ تمامِ خیال هایت راحت
به جانِ عزیزترین کَست که من نیستم قسم
آزارِ من جز به خودم
به هیچ تویی نمی رسد
کمی صبر و کمی دعا کن
برایِ طلوعِ خوشبختیت
که خودآزار ترین ادمِ زمین
همین روزها
خودش را میانِ دود و دردِ نبودنت
تمام می کند
و تو دوباره می خندی
من غروب کردم
و خوب شد که تو
نشناختی من را عزیز
نشناختی
و آن روز من خدا را دلداری می دهم
تا از غمِ من
خداکشی نکند
هنوز باورم نمی شود
واقعا تمام شد؟...همین؟
من تو را ببینم و عاشق شوم و تمام؟
به کجایِ قبایِ خداییت بر می خورد خدا
اگر کسی به کسی که می خواهد می رسید
اصلا خدا را بی خیال
ولی با معرفت تو بگو من بعد از تو با خودم چکار کنم؟!
امشب به سیم آخر زده ام
آنجا که "نت سکوت" خانه دارد
و به من زل زده است
این روزها همه حزب باد هستند
و من به تبری فکر می کنم
که ضربه هایش این ساز را ساخت
و وسوسه کلبه و تنهایی در ذهنم می دود
دور شوم
دور
دور ، آنجا که حتی دست خودم هم به من نرسد
و این قرصهای ده میل...
باور کن دیگر به سیم آخر زده ام
آرشه ات را بر من بکش
شاید شعر بهتری سرودم.
میخواهم با کسی بروم، که دوستش دارم.
نمیخوام بهایِ همراهی را با حساب و کتاب بسنجم،
یا در اندیشهیِ خوب و بَدش باشم،
نمیخوام بدانم، دوستم میدارد یا نمیدارد.
میخواهم بروم، با کسی که
دوستش میدارم...!
راه برم ... راه بـــــــــــــــــــرم ... اونقدر برم که دیگه هیچ چی باهام راه نیاد
یه سنگ قبر پیدا کنم با دو پُرس گل ِ اضافه ....
بشینم و یه دل ِ سیر زار بزنم ... تا هیچ کس فکر نکنه
گریه کردنم بی صاحابه ...........
صاحاب که داره ... اما دلش به دنیا نیست ....
انگار جای انگشتام یه دستگیرست ....
دستگیرۀ یه چمدون ....
.: Weblog Themes By Pichak :.